Άλλη μια μεγάλη επιτυχία για τα ελληνικά χρώματα και το γεγονός ότι ήταν απρόσμενη την κάνει ακόμα πιο γλυκιά.
Ο 36χρονος καρδιτσιώτης Δημήτρης Τσιάμης κατέκτησε το 6ο μετάλλιο της Ελλάδας στο Βερολίνο-πρώτο μεγάλο μετάλλιο για τον πολλάκις πανελληνιονίκη αθλητή του Δημήτρη Σιούντρη.
Ο πρωταθλητής μας -που έχει μεγάλο ατομικό και πανελλήνιο ρεκορ 17,55μ- μπήκε στον αγώνα δυνατά με 16,55μ στο 1ο άλμα και βρέθηκε στην δεύτερη θέση πίσω απο τον αθλητή του Αζερμπαϊτζάν Alexis Copello. Είχε άκυρο το 2ο και με 16,78μ στο 3ο, βρέθηκε στην τρίτη θέση αφού ο Nelson Εvora με 16,86μ είχε πάρει την πρωτοπορία.
Ο αθλητής της Πορτογαλίας -που μάλιστα στο παρελθόν είχε κάνει κοινή προετοιμασία με τον Τσιάμη- πήρε ένα ακόμα χρυσό μετά από το Ολυμπιακό και παγκόσμιο, αυτή τη φορά στο ευρωπαϊκό ανοιχτού, ενώ είχε 16,87μ και 17,10μ στα επόμενα άλματά του, πετώντας μάλιστα πανηγυρικά …άμμο στους θεατές όταν πήρε πρωτοπορία αλλά και μετά το τελευταίο που ήταν νικητής.
Σε έναν τελικό που πέρα από την χαρά που μας χάρισε, χαρακτηρίστηκε από χαμηλές επιδόσεις.
Το αγώνισμα που έκλεψε την παράσταση ήταν χωρίς αμφιβολία το επι κοντώ όπου ο Σουηδο-αμερικανός Armand Duplantis “ζήλεψε” όταν άκουσε ότι ο 18χρονος Ingebrigtsen κάνει ανεπανάληπτα πράγματα και αποφάσισε να υπενθυμίσει τα πράγματα για τα οποία είναι ικανός o ίδιος.
Με μια από τις πιο “καθαρές” κάρτες στην ιστορία του αγωνίσματος, αφού πέρασε 5,50-5,65-5,85-5,90-5,95-6,00-6,05 με την πρώτη προσπάθεια έχοντας μοναδική μουτζούρα μια άκυρη στα 5,80 (ύψος που υπερέβη με την 2η), σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων σε τρία συνεχόμενα ύψη!
Έκανε επίσης ρεκόρ αγώνων, που έιχε ο Gataulin από το μακρινό 1994, ενώ είναι πλέον 2ος όλων τωνεποχών μαζί με Tarasov& Markov σε ανοικτό στίβο και 4ος γενικά.
Στην βραδιά του Duplantis, ο ανεξάρτητος-Ρώσος Timur Morgunov (21ετών) μπήκε στο κλειστό κλαμπ των αθλητών που έχουν περάσει τα 6 μέτρα και σημείωσε ατομικό ρεκόρ.
Στην τρίτη θέση ήταν ο μεγάλος Renaud Lavillenie με καλύτερο φετινό άλμα 5,95μ, που πάντως αγκάλιαζε τον νεαρό Duplantis σε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ-όπως και οι περισσότεροι συναθλητές του.
Ατομικό ρεκόρ και για τον Piotr Lisek με 5,90μ στην 4η θέση.
Σταθερή αξία του αγωνίσματος ο πρωταθλητής μας Κώστας Φιλιππίδης που βρέθηκε για μια ακόμη φορά στην καλύτερη κατάσταση της χρονιάς αφού σημείωσε SB 5,75μ για να πάρει την 6η θέση.
Ο Τσιάμης είναι χαρακτηριστική περίπτωση που αποδεικνύει πόσο ηλίθια είναι η τακτική του ΣΕΓΑΣ με τα δικά του ψηλά όρια (θυμίζω ότι το όριο του ΣΕΓΑΣ δεν το είχε πιάσει, πήγε μόνο και μόνο γιατί ήταν ψηλά στη λίστα και τον προσκάλεσε η Ευρωπαϊκή ομοσπονδία, όπως και Τριβυζά, Βασιλείου, Αναγνωστοπούλου, Μπανιώτης κ.α. και μετά ο ΣΕΓΑΣ έκανε τάχα ότι τους στέλνεις με τα όρια της Ευρωπαικής Ομοσπονδίας) Και ταυτόχρονα πόσο παράλογη είναι η απόφαση της IAAF για το ράνκιν με βάση συγκεκριμένους αγώνες.
το ranking είναι απόλυτα δίκαιο αφού επιβραβεύει τη σταθερότητα σε όλη την αγωνιστική περίοδο και όχι την επίδοση πυροτέχνημα σε κάποιο ασήμαντο meeting. Έχει βέβαια το αρνητικό για αθλητές μικρών χωρών ότι δεν θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν πολλούς αξιολογημένους αγώνες, αλλά θα πάψουν φαινόμενα αθλητών που έπιαναν το όριο το Μάη και δεν ξανά αγωνίζονταν ως τη μεγάλη διοργάνωση. Επίσης ίσως τονωθούν αγώνες όπως οι βαλκανικοί όπου κάποιοι αθλητές μας δεν εμφανίζονται, ενώ πάνε σε τοπικούς αγώνες ελάχιστης ανταγωνιστικότητας.
Για τον Τσιάμη, ήταν επιτέλους η σειρά του, αν και πολλές φορές είχε πάει σε μεγάλους αγώνες με τα υψηλά όρια και διέψευδε τις προσδοκίες όλων… μπράβο για την επιμονή του λοιπόν….
Αντιλαμβάνεσθε το οξύμωρο του να λέτε από τη μια ότι είναι απόλυτα δίκαιο και μετά να παρατηρείτε “έχει βέβαια το αρνητικό…”. Αφού έχει το αρνητικό δεν είναι απόλυτα δίκαιο. Ο δε Τσιάμης είναι το παράδειγμα μου και μόνο, δεν έχει να κάνει με αυτόν η παρατήρηση. Δεν θα πήγαινε με τα υψηλά όρια του ΣΕΓΑΣ, δε θα πήγαινε με το ράνγκιν της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, τα Δαβιτζόγλεια, ας πούμε, δεν δίνουν βαθμούς. Στους Βαλκανικούς, Μεσογειακούς δεν πάνε αυτοί που ούτως ή άλλως μπορούν να πάνε σε όποιο μίτιγκ θέλουνε. Οι υπόλοιποι παρακαλάνε και τους στέλνει ο ΣΕΓΑΣ με αδιαφανή κριτήρια (ας πούμε, φέτος ο ντεφορμέ Ζώτος πάντα προτιμούταν του φορμαρισμένου Λατιφλάρι).
το αρνητικό μπορεί να διορθωθεί αν οι αγώνες πληρούν κάποια κριτήρια και δεν είναι εντελώς για εσωτερική κατανάλωση, Επίσης, η Ελλάδα δεν είναι πια και τόσο μακριά από την υπόλοιπη Ευρώπη, μην πω ότι μερικές φορές είναι πιο εύκολο να πας σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη παρά π.χ. στην Καβάλα για τα Δαβιτζόγλεια… Αναφερόμουν κυρίως σε αφρικανικές και ασιατικές χώρες που δεν θα έχουν αξιολογημένους αγώνες….
Κι εμείς ασιατική/αφρικανική χώρα είμαστε. Πέρα από το γεγονός ότι το νέο σύστημα είναι σαν να δίνεις συνεχώς πανελλήνιες , δεν είναι τόσο αδιάβλητο όσο φαίνεται διότι υπεισέρχεται ο παράγοντας λόμπιινγκ για τις αξιολογήσεις των αγώνων και τις επιλογές των αθλητών και βέβαια τους ξεζουμίζει, ενώ και σε περίπτωση τραυματισμού δεν έχουν λόγο να κυνηγήσουν τη χρονιά από τη στιγμή που δεν θα προλάβουν να έχουν αρκετούς βαθμούς για να επιλεγούν στο αγώνα στόχο της χρονιάς, εκτός κι αν τους δώσουν γουάιλντ καρντ οπότε πάλι υπεισερχεται ο παράγοντας της μη αδιαβλητότητας.